حسابداری مخارج پیمانکاری
حسابداری مخارج پیمانکاری مربوط به هرگونه مخارجی است که بر اساس اصول پذیرفته شده حسابداری و ضوابط موجود در استاندارد‌های حسابداری، قابل ثبت در دفاتر پیمانکار «حساب پیمان در جریان تکمیل» یا «حساب کار در دست اجرا» و دفاتر کارفرما «حساب دارایی در جریان ساخت» باشد. یعنی برای آن که بهای تمام شده (پی‌نوشت ۳) و سود یا زیان هر طرح جداگانه معلوم شود، باید برای هر پیمانی که بسته می‌شود حسابی جداگانه در دفتر کل افتتاح گردد و برای سهولت مراجعه به دفاتر و سایر اسناد و مدارک از قبیل برگ درخواست کالا، اعلامیه برگشت کالا، حواله انبار و لیست دستمزد کارگران، شماره خاصی نیز به هر پیمان اختصاص یابد. بر این اساس مطابق با بند ۱۲ استاندارد حسابداری شماره ۹ ایران، مخارج پیمان به چهار گروه اصلی زیر طبقه بندی می‌شود: مخارج مربوط به ادعاهای مطرح شده توسط اشخاص ثالث در صورت احراز شرایط شناخت ذخیره، مطابق با مفاد استاندارد حسابداری شماره ۴ ایران شناسایی خواهد شد. برای مثال عواید فروش مواد و مصالح مازاد یا ضایعاتی که مخارج آن در بهای تمام شده پیمان منظور شده است، ممکن است از مخارج پیمان کسر شود. مخارج مشترک قابل تسهیم معمولا بر مبنای مواد مستقیم، دستمزد مستقیم، مبلغ پیمان یا ترکیبی از این مبانی، بین پیمان‌های موجود سرشکن می‌شود. از آنجا که انتخاب مبنا برای تسهیم مخارج مشترک تفاوت زیادی در بهای تمام شده و نتیجه عملیات ایجاد خواهد کرد، پیمانکار باید مبنایی را که منطقی تشخیص می‌دهد، برگزیند و آن را به طور یکنواخت در هر سال به کار گیرد. نحوه برخورد با این نوع از هزینه‌ها در حسابداری مخارج پیمانکاری بدین صورت است که در وهله اول به دلیل عدم اطمینان از برنده شدن پیمانکار در مناقصه باید این نوع از هزینه‌ها به محض تحمیل به عنوان هزینه دوره‌ای که در آن وقوع یافته است، محسوب شود اما مطابق با بند ۱۷ استاندارد حسابداری شماره ۹ ایران مخارج تحمل شده قبل از انعقاد پیمان در دوره جاری یا حصول اطمینان از انعقاد پیمان در دوره بعد، باید به حساب «پیمان در جریان تکمیل» منظور شود. البته در صورتی که این مخارج به هر دلیل به عنوان هزینه دوره‌ای که در آن وقوع یافته محسوب شود و پیمان در دوره بعد منعقد شود، چنین مخارجی را نباید به حساب «پیمان در جریان تکمیل» برگشت داد. تامین نقدینگی بخشی از مخارج اجرای طرح معمولا از محل تنخواه گردانی که پیمانکار به هر کارگاه تخصیص می‌دهد و در اختیار رئیس کارگاه قرار دارد، انجام می‌پذیرد. بدین منظور معمولا حساب بانکی در نزدیک‌ترین شعبه بانک در محل اجرای طرح گشایش می‌یابد که برداشت از آن معمولا با امضای رئیس کارگاه یا شخص معینی که پیمانکار انتخاب می‌کند، مجاز خواهد بود. در پایان ماه یا هر زمان مشخص دیگری، گزارش مخارج کارگاه همراه با اسناد مخارج به دفتر مرکزی فرستاده می‌شود تا مجددا معادل وجوه خرج شده به حساب تنخواه گردان واریز شود. لازم به ذکر است که در حسابداری پیمانکاری، تمام مخارج انجام شده در کارگاه باید متکی به مدارک مثبته و با توجه به دستورالعمل دفتر مرکزی پرداخت شده باشد. ب – پرداخت مخارج اجرای طرح به وسیله دفتر مرکزی: مخارجی که کارگاه مجاز به انجام دادن آن نیست یا امکان انجام دادن آن در محل اجرای طرح وجود ندارد، از طریق دفتر مرکزی انجام می‌گیرد. در این سیستم هزینه یابی، هر پیمان به عنوان یک مرکز هزینه تلقی گردیده و هزینه‌های آن به طور مجزا از سایر پیمان‌ها جمع آوری و ثبت می‌شود. اگرچه در توضیحات بالا؛ مواد مستقیم و دستمزد مستقیم و سربار پیمان را هزینه نامیدیم، اما این بدان معنا نیست که مبالغ صرف شده برای این اقلام بلافاصله بعنوان هزینه در صورت سود و زیان گزارش شود. به مواد اولیه‌ای اطلاق می‌شود که در تولید محصول نقش مستقیم داشته و بعنوان بخشی از کالای ساخته شده محسوب می‌گردد و می‌توان هزینه آن را به سهولت و به طور مستقیم به کالاهای ساخته شده تخصیص داد. در ساخت محصولات ممکن است مواد دیگری نیز مصرف شود که جزئی یا کم اهمیت باشد (مقدار آن‌ها در هر واحد محصول ناچیز است و غالبا ارزش اقتصادی بالایی ندارند) و به سهولت نتوان آن‌ها را به کالاهای ساخته شده تخصیص داد؛ به این گونه مواد اصطلاحا مواد غیر مستقیم گفته می‌شود. عبارت است از دستمزد عوامل تولیدی که در تولید محصول، نقش مستقیم داشته و می‌توان هزینه آن را به سهولت و به طور مستقیم به کالاهای ساخته شده تخصیص داد، مانند دستمزد کارکنان کارگاه. به عبارت دیگر کلیه هزینه‌های پیمان غیر از مواد مستقیم و دستمزد مستقیم، سربار پیمان محسوب می‌شوند.
متن کامل نوشته در سایت ایمن سازان پای
نظرات