محرمانگی اطلاعات در قراردادهای نفتی چرا اهمیت حیاتی دارد؟
محرمانگی اطلاعات در قراردادهای نفتی و تعهد به رازداری یکی از مهم‌ترین تعهدات طرفین در قراردادهای تجاری بین المللی حتی قبل و بعد از امضای قرارداد است. طرفین قراردادهای نفتی در جریان مذاکره، انعقاد و اجرای قرارداد به اطلاعاتی از طرف مقابل دست می‌بایند که ارزش تجاری دارند و افشای آنها برای اشخاص ثالث باعث زیان هنگفت طرف قرارداد می‌شود؛ بنابراین ضروری است با درج شرطی در قرارداد یا انعقاد یک قرارداد محرمانگی اطلاعات از این اطلاعات ارزشمند محافظت نمایند. این قرارداد، قراردادی حقوقی میان حداقل دو طرف است که در آن دو طرف موافقت می‌کنند اطلاعات محرمانه، دانش و هر نوع اطلاعات محرمانه، انحصاری یا اسرار تجاری مورد نظر خود را برای اهداف به‌خصوصی با یکدیگر به اشتراک بگذارند، اما آن اطلاعات را از دسترس دیگران دور نگه دارند. بر اساس شرط یا موافقت‌نامه محرمانگی اطلاعات، هر یک از طرفین قرارداد متعهد می‌شود نه تنها اطلاعات محرمانه را در برابر اشخاص ثالث افشا نکند، بلکه این اطلاعات را در غیر از هدفی که در قرارداد برای آن تعریف شده نیز به کار نگرفته و تنها در راستای اهداف قرارداد استفاده کند. اثر دیگر محرمانگی اطلاعات در قراردادهای نفتی درمورد ضمانت اجرای آن است، ضمانت اجراهایی از جمله جبران کامل خسارت ناشی از نقض تعهدات قراردادی مرتبط با افشای اطلاعات برای نقض‌کننده در نظر گرفته می‌شود تا امکان هرگونه سوء‌استفاده را کاهش دهد. در قراردادهای نفتی، اطلاعات محرمانه، اشخاصی که مجاز به آگاهی از این اطلاعات هستند و اطلاعاتی که می‌توان آنها را افشا نمود و مشمول محرمانگی نیست و مدت حفظ محرمانگی باید به طور صریح مشخص شود. قراردادهای نفتی حاوی مقرراتی هستند که تعهداتی را شامل می‌شوند که مربوط به به زمان پس از خاتمه قرارداد هستند از جمله شرط رازداری و امانت‌داری، زیرا برخی از تعهدات قراردادی آثاری دارند که پس از خاتمه قرارداد نیز به قوت خود باقی می‌مانند. مواففت‌نامه محرمانگی اطلاعات یکی از مهم‌ترین و اساسی‌ترین موافقت نامه‌هایی است که باید قبل از انعقاد قرارداد بین طرفین قراردادهای نفتی بسته شود. دانستیم که برای جلوگیری از افشای اطلاعات محرمانه، باید طرفین یکی از بندهای قرارداد را به شرط عدم افشای اطلاعات و همچنین شرط تعهد به امانت‌داری اختصاص دهند چرا که ممکن است در ابتدای مذاکرات، طرفین داده‌ها و اطلاعات مهمی را در اختیار یکدیگر قرار دهند و در نهایت این قرارداد بین آنها به امضا نرسد. بر اساس بند محرمانگی اطلاعات هر یک از طرفین متعهد می‌شوند نه تنها اطلاعات محرمانه را در برابر اشخاص ثالث افشا نکند، بلکه این اطلاعات را در غیر از هدفی که در قرارداد برای آن تعریف شده نیز به کار نگیرند. این پیش‌نویس باید شامل اطلاعات ضروری درباره طرف‌ها و اشخاص درگیر در مذاکرات، شرح خلاصه‌ای از داده‌های محرمانه و ابزار مورد استفاده برای ارتباطات بین طرفین باشد. با این حال طرفین باید اطلاعات محرمانه‌ای را که در طول مذاکره افشا شده پیش خود نگه دارند حتی اگر قرارداد میان آنها منعقد نشود و مذاکرات به نتیجه نرسد. ۴- محرمانه بودن اطلاعات و لزوم اعتماد یکی از اصول حاکم بر قراردادهای بالادستی نفت و گاز است. این اصل از اصول بنیادین قراردادهای تجارتی بین‌المللی محسوب می‌شود و معمولا اعتماد کامل در سایه عواملی از قبیل حسن شهرت طرفین، میزان نفوذ دولت در حمایت دیپلماتیک و سوابق طرف قرارداد به وجود می‌آید و مستلزم تضمینی مناسب مثل ایجاد زمینه‌های نقل و انتقال موضوع موردمعامله یا تحت پوشش قرار دادن بیمه ضمانت‌ها بانکی و غیره می‌باشد. از این رو طرفین قرارداد بر اساس اراده خود چگونگی حفظ اسرار مربوطه و عدم افشای اطلاعات را قراردادهای نفتی از جمله قراردادهایی هستند که به دلیل پیچیدگی نوع قرارداد و به لحاظ حساسیتی که در عرصه بین المللی امروز پیدا کرده‌اند، لزوم رعایت طرفین این قراردادها درمورد اصل احتیاط را ثابت می‌کند.
متن کامل نوشته در سایت وینداد
نظرات