نگاهی به زندگی پروفسور پروانه وثوق: مادر ترزای ایران
وثوق در سال ۱۳۵۰ به ایران بازگشت و در کنار دکتر محمد قریب از اساتید سابق خود طبابت را در بیمارستان کودکان مفید و همچنین مرکز پزشکی کودکان آغاز کرد. در ادامه هیئت امنای بیمارستان کودکان شهرآزاد از وثوق دعوت کردند تا بخش آنکولوژی و هماتولوژی را در این مرکز راه اندازی کند و به لطف حضور دکتر وثوق این بیمارستان که در سال ۱۳۴۳ میلادی به عنوان یک بیمارستان خیریه راه اندازی شده بود به یکی از مهم‌ترین مراکز پزشکی اطفال در ایران بدل گردید. سخت‌ترین دوران در زندگی وثوق زمانی بود که تشخیص می‌داد دیگر کاری از عهده او برای کمک به بیماران کوچکش ساخته نیست و در تمام طول این سال‌ها بارها و بارها شاهد گریه و ضجه پدران و مادران بر بستر کودکان از دنیا رفته شان بود. خانم دیانتی همچنین از کودکان و نوجوانانی گفته که بعد از سپری شدن دوران بیماری به سلامت رسیده بودند و پس از فارغ التحصیلی یا ازدواج برای عرض احترام و تشکر نزد پروفسور وثوق می‌آمدند و این بیشترین لذت و شادی را به ایشان می‌داد. گرچه ساعت‌های حضور پروفسور پروانه وثوق در بیمارستان طولانی بود و در اوقات فراغت نیز در دانشگاه تدریس می‌کرد اما به پاس دانش و توانمندی‌های بالایش توانست در طول حیات خود بالغ بر ۱۰۰ کتاب و مقاله علمی را در رابطه با بیماری‌های خونی و سرطان اطفال به رشته تحریر در بیاورد.
متن کامل خبر در سایت دیجیاتو
نظرات