نوستالژی: سرگذشت آتاری دستی و گیم بوی
نوستالژی: کنسول NES؛ آغازگر راه نینتندو در صنعت بازی کنسول بازی Brick Game کنسول آتاری دستی (Brick Game) اما یک دهه‌ی شصتی و قدیمی‌تر، به احتمال زیاد کنسول‌هایی مانند آتاری و سگا را هم در دوره‌ی اوج محبوبیت‌شان تجربه کرده و در کنارش، از بازی با کنسول‌های دستی لذت برده است. محبوب‌ترین کنسول دستی در ایران به‌اشتباه به «آتاری دستی» معروف بود؛ چون شرکت چینی سازنده‌ی آن هیچ نسبتی با شرکت ژاپنی آتاری نداشت و در خود چین هم این کنسول با نام تجاری بریک‌گیم (Brick Game) به معنی «بازی آجر» عرضه شد. کنسول بریک گیم چینی از گیم بوی نینتندو ارزان‌تر و فراوان‌تر بود اگر خوش شانس بودید (و پولدار!)، می‌توانستید در آن زمان بازی با کنسول دستی را با نسخه‌ی اصلی و ژاپنی آن یعنی گیم‌بوی (Game Boy) که ساخت نینتندو بود، تجربه کنید. ایده‌ی اصلی ساخت این دستگاه از روی بازی نام‌آشنای در واقعخیلی از افراد بریک‌گیم را با نام تتریس می‌شناسند؛ چون با این کنسول چینی بود که این بازی به شهرت جهانی رسید. بازی‌های محبوب آتاری دستی در آن زمان شامل تتریس، اتومبیلرانی، تانک، مار و البته بازی Brick Breaker (آجرشکن) بود که در آن باید با شلیک توپ به سمت آجرها، آن‌ها را نابود میکردید. روی برخی از این کنسول‌ها تعداد بازی‌های نصب‌شده به‌طور اغراق آمیزی تا چندین هزار نوشته شده بود که البته این فقط یک ترفند مارکتینگ بود و کوچک‌ترین تفاوت در یک سبک بازی، یک بازی جداگانه در نظر گرفته می‌شد. تعداد واقعی بازی‌های بریک‌گیم بر اساس سبک بازی معمولا بین ۱ تا ۵ بود و همیشه شامل بازی تتریس می‌شد. متاسفانه از بریک‌گیم تاریخچه‌ی چندانی در اینترنت وجود ندارد و هرچه از این کنسول دستی دوست‌داشتنی باقی مانده، بیشتر خاطرات و تجربیات شخصی است تا اطلاعات دقیق آماری. اگر می‌خواهید خاطرات گذشته را زنده کنید (یا شاید برای اولین بار بخواهید حس بازی با آتاری دستی را تجربه کنید)، می‌توانید بازی اندرویدی Brick Game را از این بازی دارای ۱۹ بازی معروف آتاری دستی با همان طراحی و صدای ۸ بیتی نسخه‌ی اصلی است؛ اما قابلیت انتخاب رنگ‌های مختلف دارد. اگر مایلید کنسول را در دست بگیرید و با آن بازی کنید، با یک جستجوی سریع در اینترنت می‌توانید کنسول‌های قدیمی و کارکرده را ببینید که با قیمت‌های مختلف به فروش گذاشته شده‌اند. کنسول بازی Game Boy کنسول دستی گیم‌بوی (Game Boy) کنسول گیم‌بوی را یکی از خلاق‌ترین کارمندان شرکت نینتندو به‌نام گونپی یوکوی (Gunpei Yokoi) طراحی کرد. زمانی‌که در نینتندو کار می‌کرد، اسباب‌بازی Ultra Hand را ساخت که درواقع یک دست پلاستیکی دراز بود و به کمک آن فرد می‌توانست وسایلی که در جای دور از دسترسی قرار داشتند، بگیرد و به خود نزدیک کند. از گونپی همچنین به‌عنوان فرد تاثیرگذاری در تاریخ کنسول بازی و توسعه‌ی دستهی بازی یاد می‌شود؛ زیرا او بود که D-pad صلیبی شکل را اختراع کرد. طراحی گیم‌بوی وامدار طراحی سری کنسول‌های دستی NES و Game ; Watch است که توسط خود گونپی طراحی شده بود و نینتندو آن‌ها را بین سال‌های ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۱ در ژاپن عرضه کرد. اولین کارتریج کنسول Game ; Watch شامل سه بازی Oil Panic، Donkey Kong و Green House بود. گونپی در نظر داشت کطراحی گیم‌بوی به‌گونه‌ای باشد که گیمر بتواند یک روز کامل با آن بازی کند؛ برای همین به جای طراحی بدنه‌ی باریک و استفاده از تنها دو باتری AA (همچون بریک‌گیم)، گیم‌بوی بدنه‌ی ضخیم و بزرگی داشت، از مواد مستحکم‌تری ساخته شده بود و ظرفیت باتری آن بیشتر بود. درواقع، گیم‌بوی آنقدر مستحکم بود که حتی از جنگ جان سالم به در برد و یک نسخه‌ی بازمانده از جنگ آن در فروشگاه نینتندو در نیویورک نگه‌داری می‌شود و هنوز می‌توان با آن بازی کرد! ننیتندو در سال ۱۹۹۸ نسخه‌ی رنگی گیم‌بوی را با نام Game Boy Color به بازار عرضه کرد که جزو نسل پنجم کنسول‌های بازی ویدویی به حساب می‌آید. Game ; Watch ساخت نینتندو Game Boy Color نینتندو ۲۰۰۱ / ۲۰۰۳ / ۲۰۰۵ ۲۰۰۴ / ۲۰۰۵ البته جای تعجب ندارد؛ بازی‌های ویدیویی ده‌ها سال است که درکنار ما هستند و گستره‌ی وسیعی از پلتفرم‌ها، از جمله سیستم آرکید، کنسول خانگی، کنسول دستی و گوشی‌هوشمند را شامل می‌شوند. بشر برای رسیدن به این نقطه از تکنولوژی در بازی‌های ویدیویی، مسیر طولانی و پرفراز و نشیبی را طی کرده‌است و تصور اینکه بعضی از ما اولین تلاش‌های بشر برای ساخت بازی ویدیویی را تجربه کرده‌ایم، هم شگفت‌انگیز است و هم کمی ترسناک؛ زمانی‌که در کارتریج بازی فوت می‌کردیم تا مشکل اجرا نشدن بازی را حل کنیم؛ یا زمانی‌که کارت حافظه هنوز اختراع نشده بود و برای دیدن پایان بازی باید آن را در چند ساعت پشت‌سر‌هم تمام می‌کردیم؛ و البته دوباره فردا همه‌ی این مراحل را از اول بازی می‌کردیم و مثل بار اول از آن لذت می‌بردیم. چه جادویی در آن بازی‌های ۸ بیتی و آرکید بود که هیچ‌وقت برایمان تکراری نمی‌شدند و هنوز هم با هیجان و علاقه از آن‌ها یاد می‌کنیم؟ بازی‌های کنونی با گرافیک مبهوت‌کننده‌ی سه‌بعدی و واقعیت افزوده، آهنگ‌سازی ارکسترال، خط داستانی پیچیده و بازیگران حرفه‌ای که جای کاراکترها نقش بازی می‌کنند، چه کم دارند که بعد از یک یا دو بار بازی کردن، معمولا دیگر به سراغشان نمی‌رویم؟ شاید چون انتخاب‌هایمان بیشتر شده است و وقت‌مان کمتر؛ شاید چون توقع‌مان زیادتر شده است و نگاه‌مان منتقدانه‌تر؛ یا شاید این تاثیر نوستالژی است که باعث می‌شود گذشته را از درون لنزهای رترو ببینیم و این‌طور فکر کنیم که از تصاویر پر‌زرق‌و‌برق امروزی زیباتر به نظر می‌رسند. های ساده پی‌ریزی شده است و اگر تتریس و Brick Breaker نبود، اگر انسان نیاز به بازی کردن و نوآوری را در خود نمی‌یافت، شاید امروز صحبتی از کنسول‌های نسل نهمی نبود.
متن کامل خبر در سایت زومیت
نظرات