با تلاشی دانشبنیان؛ واردات بذر سیبزمینی به صفر رسید
شرکت انبوه کشت اصفهان با هدف معرفی و ارائه محصولاتی که تولید آنها به تکنولوژی و علمی فراتر نیاز داشت، پا به عرصه کشاورزی ایران نهاد و کار خود را با تولید مینی تیوبر سیب زمینی آغاز کرد. تلاش مداوم، همکاری با شرکتها و موسسات تحقیقاتی داخلی و خارجی و بهرهگیری از علم و فناوری روز دنیا به رشد این شرکت منجر شد.
در این فرآیند ابتدا گیاهانی که مشخصه اصلی رقم مورد نظر را دارند، انتخاب شده و سپس وارد فرآیند ویروس زدایی میشوند در ادامه اندامهای هوایی دارای بیشترین رشد گیاه جداسازی شده و بر روی محیط های کشت مناسب کشت می شوند. گیاهچههای حاصل پس از تکثیر مقدماتی توسط آزمایشگاههای مستقل مورد آزمون عاری از ویروس بودن قرار میگیرند.
انجام آزمون ELISA و تکثیر گیاهچههای موجود در صورت عاری بودن آنها از هر نوع ویروس بر مبنای این آزمایش دیگر مرحله این فرآیند است. با کشت گیاهچههای تکثیر شده پس از این آزمایش در گلخانههای استاندارد، ریزغده یا مینی تیوبر تولید میشود.
به گفته محمد بهبهانی مدیرعامل این دانشبنیان، با گذشت ۱۴ سال این شرکت، توانسته با افزایش ظرفیت تولید خود، به بزرگترین تولیدکننده مینیتیوبر سیبزمینی کشور تبدیل شود و با گسترش سبد محصولاتش به گیاهان زینتی از جمله پایه رز عاری از ویروس، محصولات خود را به مشتریانش در سراسر ایران برساند.
وی ادامه میدهد: تحقیق، توسعه و نوآوری همواره یکی از مهترین اهداف ما است. بر همین اساس، شرکت انبوه کشت با تحقیقات چند ساله خود، موفق به تولید چندین گونه دارویی خاص که تکثیر آنها در کشور با روشهای معمول بسیار سخت و یا امکان پذیر نبود، شد و هم اکنون آنها را در محصولات خود جای داده است.
این شرکت دانشبنیان توانسته با تلاش خود ایران را از واردات بذر سیبزمینی مورد نیاز کشور بینیار کند. آنطور که بهبهانی میگوید: سالانه بیش از دو میلیون دلار ارز برای واردات بذر سیب زمینی از کشور خارج میشود. در حال حاضر نه تنها نیاز به واردات نداریم بلکه با اختصاص منابع آب و خاک ارزش کشور میتوانیم به جای تولید سیب زمینی خوراکی با ارزش هر کیلو ۲۰ هزار ریال نسبت به تولید بذر سیب سیبزمینی که ارزشی بالاتر و در کلاس های مختلف از کیلویی ۷۰ هزار ریال تا ۷۰۰ هزار ریال دارد اقدام و نصبت به صادرات آن و ارزآوری اقدام کرد.
گزارش از مرکز ارتباطات و اطلاع رسانی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری
پایان پیام/۲۳
نظرات