استیو جابز چگونه افراد را استخدام می کرد؟
برخلاف عده کثیری از مدیرانی که برای استخدام افراد، تخصص و مدرک را ملاک قرار می‌دهند، استیو جابز به دنبال افرادی مشتاق و علاقمند برای کار در اپل بود.
به گزارش اکوسیستم، شرکت اپل در همان اوایل شروع به کار خود، دو مدیر کارآزموده و مجرب را جذب کرد، اما تنها چند روز بعد جابز آن دو را اخراج کرد. وی در این مورد گفته بود که این افراد توانایی مدیریت دارند، اما نمی‌دانند که چطور باید کارها را انجام دهند، جابز در ویدیویی که در یوتیوب منتشر کرده بود، لفظ به درد نخور را برای آنها بکار برد.
پس از این اتفاق، بنیانگذار اپل شروع به جستجوی ویژگی دیگری در افراد کرد و آن علاقه و اشتیاق بود. او معتقد بود به افرادی نیاز دارد که در کار خود دیوانه وار بهترین باشند و اهمیتی ندارد که دارای تخصص مورد نظر باشند یا خیر. استدلال جابز این بود که افراد اگر به موضوعی علاقه و اشتیاق داشته باشند از آخرین دستاورد‌ها، تکنولوژی و فناوری‌ها در آن زمینه آگاه هستند و می‌دانند چه کار‌هایی را می‌توان با آنها انجام داد.
محل تحصیل افراد و رزومه آنها برای جابز اهمیت نداشت، در عوض وی به دنبال افرادی بود که عاشق حل کردن مشکلات و مسائل باشند. بعد از آنکه استیو دو مدیر اپل را اخراج کرد، دبی کولمن که در بخش دیگری کار می‌کرد را به جای آن مدیران منصوب کرد؛ خانم کولمن 32 سال داشت و در رشته ادبیان انگلیسی تحصیل کرده بود. مارک کوبان (میلیاردر و سرمایه گذار مشهور)، بطور همزمان پیش بینی کرد که دبی بیشترین ارزش را در شرکت خواهد داشت. استراتژی جابز جواب داد و کولمن پس از انکه سه سال به عنوان مدیر تولید شرکت مشغول به کار بود، به سمت مدیر ارشد مالی اپل رسید؛ جایگاهی که هیچ کس به غیر از استیو و کوبان انتظار آن را نداشت.
بنیانگذاری اپل معتقد بود که کارمندان عالی احتیاجی به مدیریت شدن ندارند؛ از نظر او، اگر فردی مشتاق، علاقمند، باهوش و باانگیزه باشد، می‌تواند خودش را مدیریت کند، اما باید آگاهی کاملی از چشم انداز و اهداف شرکت داشته باشد. جابر می‌گفت که رهبری نباید وقت خود را برای آموزش افراد و چگونگی کار کردن آنها صرف کند، در عوض باید هدف و چشم انداز شرکت را شفاف سازی کند تا همه در آن جهت گام بردارند.
اندی هرتزفلد، یکی از اولین مهندسان نرم‌افزار شرکت اپل، می‌گوید: در مصاحبه شغلی افراد، تیم مصاحبه کننده ابتدا یک نمونه اولیه از مکینتاش را به افراد نشان می‌داند؛ سپس به واکنش افراد توجه می‌کردند. اگر فرد عکس العمل زیادی نشان نمی‌داد، یعنی آن فرد پذیرفته نخواهد شد. آنها می‌خواستند خیره شدن فرد و برق چشمان او را ببینند؛ اگر این گونه باشد، او یکی از ما خواهد بود.
نظرات