سرمقاله اکبر هاشمی در جدیدترین «شنبه»؛ لطفا زنده بمانید
سکوت سخت‌تر از حرف‌نزدن است؛ بخصوص زمانی که خشم تمام وجود آدمی را لبریز کند. سخنان ناشی از فوران خشم هیچ‌گاه مطلوب و خوش‌خاطره نبوده. به روزهای پایانی سال۹۸ رسیدیم.
لحظه تحویل سال نو حتما در ذهنمان مرور خواهیم کرد که امسال هم با تمام مشکلات و بحران‌ها به خیر گذشت. اما در سال۹۹ وارد چه فضایی می‌شویم؟ وضعیت بهتر یا بدتر؟ نمی‌خواهم در مقام پیشگو سخن بگویم، اما اگر وضعیت بدتر شد، ما نیازمند تاب‌آوری اجتماعی هستیم؛ یعنی بازگشت سریع به وضعیت قبلی؛ از «خشم» به «آرامش».
تحقق این امر نیازمند آگاهی و تمرین است. بیایید فارغ از سیاه‌نمایی و پیشگویی، این حقیقت را بپذیریم که ما در آستانه ورود به سخت‌ترین سال زندگی‌مان هستیم؛ به سختی سال های ۱۲۹۶ تا ۱۲۹۸ هجری شمسی، سالی که اگر امکانش بود با دکمه استپ نباید واردش می‌شدیم، اما محکوم به تحویل سال نو و ورود به سالی شکننده و سرنوشت‌ساز هستیم.
تاب‌آوردن زیر فشارهای اقتصادی، تورم، رکود، عدم ثبات اقتصادی و… بیش از همیشه سخت خواهد بود، اما یادمان باشد هنگامی که در بازی فوتبال سه هیچ عقب هستیم، احساسی بازی‌کردن وضعیت ما را بدتر می‌کند.
وقتی از زمین و آسمان بحران می‌بارد، کنترل خشم و ایجاد آرامش، پرهیز از احساسات گرایی و‌عملکرد مبتنی بر منطق، سخت است. از این‌رو روندهای حاکم بر کشور می‌گوید احتمالا سال بعد بر اثر فشارهای وارده تصمیم‌های اشتباه ویرانگر خواهیم گرفت.
در کنترل بحران‌های اقتصادی کشور، ما هیچ نقش تصمیم‌گیری نداریم. از این‌رو به‌عنوان فردی که می‌داند سونامی ویرانگر به سمتش خواهد آمد، تنها کاری که می‌توانیم انجام دهیم، برنامه‌ریزی مبتنی بر استراتژی سیال برای ایمن‌سازی و کاهش ریسک در جهت بقا‌ست.
برای بقا باید تمرین تاب‌آوری انجام دهیم. تاب‌آوری اجتماعی بدون تمرکز و تمرین ممکن نیست. باید بیاموزیم چگونه و با چه روشی از وضعیت بحرانی فردی (اخراج، استعفا، مهاجرت، مصاحبه‌های تند، توییت‌کردن‌های آنی، جدل و دعوا، ترک محل کار، تعطیلی بیزینس، کوچک‌سازی یا توسعه و…) به سرعت از خشم به آرامش و منطق بازگردیم.
در سال آینده باید تمرین کنیم که مهربان‌تر، آرام‌تر، متین‌تر، منطقی‌تر و همدلانه برخورد کنیم. همه اطرافیانمان را درک کنیم؛ از راننده تاکسی عصبانی و ناراحت گرفته تا صف بی‌نظم پمپ بنزین، ترافیک دیوانه‌کننده تا همکاری عصبانی و پر‌اشتباه و… باید همه را درک کنیم و از آنها هم بخواهیم ما را درک کنند.
اگر امروز کرونا جامعه جهانی و ایرانی را تهدید می‌کند و می‌آموزیم که بهداشت را باید بیشتر رعایت کنیم، سال پیش‌رو سال بحران آسیب‌های اجتماعی و به حداکثر رسیدن تاب‌آوری اجتماعی است. بدون رعایت و تمرین تاب‌آوری اجتماعی، تاب‌آوردن زیر لحد مشکلات سخت و حتی شدنی نیست.
حرف آخر: برای اینکه یادمان بماند که برای ماندن و گذر از این بحران نیاز به تاب‌آوری داریم، دو خط‌کش روی میز کارتان بگذارید؛ خط‌کشی خشک که براثر کوچک‌ترین خم‌کردن خواهد شکست و خط‌کش دیگر خط‌کش پلاستیکی که با خم‌کردن آسیب می‌بیند ولی شکسته نمی‌شود.
هنگام خشم و تصمیم‌گیری آنی به این خط‌کش‌ها نگاه کنید و از خود سوال کنید من مثل کدام خط‌کش هستم؟ تصمیم با شماست. می‌خواهید بشکنید یا می‌خواهید تاب بیاورید. خط‌کش‌ها الان روبه‌روی من است. یادمان باشد در پس همه مشکلات، آینده‌ای روشن، ایمن و زیبا در انتظار ماست. فقط باید زنده بمانیم.
لینک اصل خبر در سایت پارک علم و فناوری کردستان
نظرات